Μια ταινία για τους 15ετείς αγώνες κατά του χρυσού, του Γιάννη Καρυπίδη
Η ιστορία και το περιεχόμενο του κινήματος κατά της εξόρυξης και της μεταλλουργίας χρυσού ξεδιπλώνεται καθώς μιλούν πρόσωπα από τις τοπικές κοινωνίες που αφιέρωσαν τη ζωή τους στην ενημέρωση, την αφύπνιση και την δικτύωση των τοπικών κινημάτων.
Όλες οι πτυχές του θέματος των μεταλλείων παρουσιάζονται καθώς τα δρώντα υποκείμενα κουβεντιάζουν «ήσυχα κι απλά» κάτω απ’ τη σκιά των δέντρων του αρχέγονου δάσους των Σκουριών, στο δρόμο για τις Σάπες, στις διαδηλώσεις και τις συγκρούσεις, στις γειτονιές και τα σπίτια τους.
μερος απο τη συνεντευξη [εδω]:
Στην ταινία αναφέρεται ότι πολύ σημαντικές πληροφορίες σχετικά με τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις των εξορύξεων χρυσού, μεταφέρθηκε από παλιούς μεταλλωρύχους, οι οποίοι μετά την συνταξιοδότηση τους στήριξαν τον αγώνα ενάντια στα μεταλλεία. Πως σχολιάζεις την αλλαγή αυτή στις συνειδήσεις των εργαζομένων;
Το θέμα που θίγεις είναι τεράστιο. Έχουμε να κάνουμε με την αέναη πάλη που γίνεται στο μυαλό του ανθρώπου ανάμεσα στην ανάγκη και το αυτόβουλο με σκοπό να μην κυλίσει στην εθελοδουλεία. Αυτό που έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει στην Χαλκιδική είναι οι ανοιχτές εξορύξεις και το γεγονός ότι φανερά εγκαθίσταται η πιο ρυπογόνα χημική βιομηχανία του πλανήτη με άδεια λατομείου. Ο νέος κόσμος που προσλαμβάνει η εταιρεία δεν είναι μεταλλωρύχοι. Πρόκειται για νέα παιδιά αμοιβόμενα με 600 ευρώ που μέχρι τώρα παρίσταναν τους μπράβους της εταιρείας. Στόχος της εταιρείας είναι η διαφθορά της τοπικής κοινωνίας. Δεν υπάρχει ταξική συνείδηση στους ανθρώπους που δουλεύουν εκεί. Οταν ακούω συνδικαλιστή να λέει ότι το χωριό του θα γίνει “Μικρό Παρίσι” γελάω αλλά και κλαίω ταυτόχρονα. Όποιος οχυρώνεται πίσω από τον εργατισμό για να πει “ναι” στην καταστροφή του τόπου του πλανάται πλάνην οικτρά.
Βασιλικιωτες και περιξ, εναντια στην παρα-φυση ΒΙΠΕ Β.Ευβοιας 